Μάιος 2004
Είναι κοινός τόπος σ΄ όλους ότι οι αποφάσεις που παίρνονται σε αυτές τις Συνελεύσεις προδικάζουν σε μεγάλο βαθμό αυτά που πρόκειται να συμβούν στο άμεσο μέλλον. Καταρχήν η αγωνία εάν θα έχουμε απαρτία ή όχι αφορά στο μέλλον των διαδικασιών που θα λάβουν χώρα. Μερικά ερωτήματα που ίσως μας απασχολήσουν στο μέλλον για τον τρόπο εκπροσώπησης που έχουμε επιλέξει είναι τα παρακάτω:
Ζητάμε μια θέση ουραγού στο πολιτικό σύστημα ή τη δημιουργία «Χειραφετημένων Συλλόγων» με πνευματική δράση; Πώς θα αναβαθμίσουμε το ρόλο μας στις συνελεύσεις πέρα από αυτό που ήδη γνωρίζουμε;
Παντού αναφέρονται καταστάσεις με αριθμούς και νούμερα πχ. Για μείωση του μισθολογικού κλιμακίου, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, αριθμού αδιόριστων εκ/κων κ.ο.κ. Ατέρμονες συζητήσεις επί του ζητούμενου θέματος χωρίς άμεσες λύσεις. Εντέλει ποιος θα μας διαφωτίσει για τα πνευματικά μας δικαιώματα; Από όλες τις πλευρές ακούγονται διαμαρτυρίες για τα προβλήματα της καθημερινότητας ,της εργασίας ,της οικογένειας, της κοινωνίας στο σύνολό της.
Εμείς ως κλάδος πόσο ευημερούμε ;
Πρώτον, οικονομικά θα έλεγε κάποιος που ενδιαφέρεται να δει τα πράγματα από τη βάση τους. Πόσο ευδοκιμούν αυτά που μας παρέχονται; Σκεφτείτε το• πόσα βιβλία θα αγοράζατε το χρόνο για να εμπλουτίσετε τη βιβλιοθήκη σας ; Πόσες φορές θα πηγαίνατε στον κινηματογράφο για να απολαύσετε μια ταινία ή στο θέατρο για μια παράσταση εσείς και η οικογένειά σας ; ακόμη, πόσα θα διαθέτατε για ένα εκπαιδευτικό ταξίδι; Όλα αυτά που ανοίγουν νέους ορίζοντες, μακριά από τη ρουτίνα και τη μιζέρια είναι αυτά που στερούμαστε. Και όχι μόνο! Στην ανάγκη αναζητούμε πολλές φορές τρόπους επιβίωσης που μας αποσπούν σημαντικά ένα μέρος των ευθυνών μας απέναντι στο εκπαιδευτικό μας έργο.
Δεύτερον, πόσο μορφωμένοι θεωρούμαστε; Μήπως οι γνώσεις μας χρόνο με το χρόνο γίνονται παρωχημένες, μήπως χρειαζόμαστε νέα και νέες ευκαιρίες; Γιατί μας έχουν βγάλει εκτός παιχνιδιού τα ΜΜΕ, οι ποιητές, οι συγγραφείς , οι λογοτέχνες; Γιατί δεν τους συναντάμε πια στα οράματά μας; Για τους πολιτικούς ούτε λόγος να γίνεται! Τι συμβαίνει όμως με τους συναδέλφους της Β/θμιας και Γ/θμιας Εκπαίδευσης; Είμαστε συγγενείς ή είμαστε ξένοι στον ίδιο τόπο;
Τρίτον, ποια είναι η εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας και πώς μας βλέπει η κοινωνία στο σύνολό της; Μήπως η τηλεόραση και τα παραπλήσια στην πληροφορία ελέγχουν τη στάση μας, τις γνώσεις μας, τις ιδέες μας και μας εκθειάζουν ως στερητικά όντα και ως εκτρώματα;
Πόσο επικοινωνιακοί είμαστε είτε μεταξύ μας σε κοινό επίπεδο, είτε με τους γονείς σε επίπεδο συνεννόησης και πληροφόρησης σε ότι αφορά τα παιδιά, ή ακόμη με τους μαθητές μας σε ψυχικό επίπεδο;
Τέταρτον , πόσο ανατροφοδοτική είναι η εργασία μας ; Η πρόοδος της τάξης είναι συνυφασμένη με ‘ένα σχέδιο μάθησης, στα πλαίσια της παρακολούθησης του Έργου μας από ένα Σύμβουλο απ΄ την αρχή της σχολικής χρονιάς ή «αυτοσχεδιάζουμε» περιμένοντας να μας αξιολογήσουν εν αγνοία μας με όποια εκάστοτε κριτήρια;
Πολλά τα ερωτήματα , όμως ένα είναι το συμπέρασμα: οι καταστάσεις είναι πλέον οριακές. Σε πολλά επίπεδα τα πράγματα έχουν ήδη εκτροχιαστεί. Είναι ορατή μια κοινωνία που διανύει το στάδιο της παρακμής και της κατάπτωσης. Οι ευθύνες είναι μεγάλες. Σε όλες τις εποχές οι πρώτοι διδάξαντες ήταν άνθρωποι σαν εμάς. ΄Ή μήπως το είδος έχει μεταλλαχθεί;
Δανείζομαι μια φράση που άκουσα τελευταία και που με γεμίζει αισιοδοξία πως δηλαδή είμαστε «Δασκάλων… έργα»! Αν το ενστερνιστούμε ,ίσως περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη και κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο!
