Για την εκπαίδευση


Ευχόμαστε κάθε  φορά   ο διάλογος για την παιδεία να αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό στην επικοινωνία , διότι και άλλες φορές έχει επιχειρηθεί τυπικά ή άτυπα , σε κλειστό ή ανοιχτό σύστημα παρόμοια προσπάθεια, όμως πολύ λίγα αποτελέσματα έφερε στα προβλήματα της εκπαίδευσης , τα όποια είναι πάγια και διαχρονικά !

       Ξεκινώντας από τη βάση που είναι η α/θμια εκ/ση και προχωρώντας προς τα πάνω σε ανώτερες βαθμίδες παρατηρείται μια «συρρίκνωση  της γνώσης» όλων των επιστημών στην ύλη του Δημοτικού . Μέσα στα πλαίσια της διαθεματικότητας , η γνώση  γίνεται αφαιρετική  ή προσθετική ανάλογα με το αντικείμενο που εξετάζεται και όχι «βίωμα» ή αλλιώς «εμπειρία» η οποία θα προσφέρει αργότερα τη δυνατότητα στο μαθητή να τη χρησιμοποιήσει σαν «εργαλείο» για την αντιμετώπιση νέων καταστάσεων !
     Και αυτό , διότι δεν προσφέρεται στο σχολείο με τις παρούσες συνθήκες ο «χώρος» και ο «τόπος» να αξιοποιήσει τη νέα γνώση και καθημερινά χάνονται ή ξεχάνονται οι ευκαιρίες για ουσιαστική μάθηση  και πρόοδο.
    Μια επανάληψη, μια έξτρα φωτοτυπία όπου αναλύεται ένα γραμματικό φαινόμενο , μια άσκηση  στο πίνακα, μια ομαδική δουλειά και άλλα παρόμοια είναι τα πιο «καινοτόμα σχέδια» που μπορεί να εφαρμόσει ο εκ/κός μέσα και έξω από την τάξη .
Δουλεύοντας μόνο με «υποθέσεις εργασίας» οδηγούμαστε τελικά μακριά από τους αρχικούς στόχους της Εκπαίδευσης που είναι «η  σύνδεση της θεωρίας με την πράξη».

    Aπό την άλλη πλευρά η ενσωμάτωση Προγραμμάτων  «πρόληψης» συνηθειών και συναισθημάτων , απόχτησης δεξιοτήτων και ενεργούς συμμετοχής για παιδιά σχολικής ηλικίας,  μαθημάτων σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης , σχολών  γονέων  θέτει  ως πρωταρχικό το ζήτημα της σύνδεσης του σχολείου με την οικογένεια και το ευρύτερο περιβάλλον και δημιουργεί νέους πόλους έλξης μεταξύ σχολείου και κοινωνίας.

   
Τα σχολειά μας «απρόσωπα  και ακατάλληλα»:  τις περισσότερες φορές με σοβαρότατες ελλείψεις σε :

-αίθουσες διδασκαλίας ,
-εργαστήρια φυσικών επιστημών ,
-βιβλιοθήκες,
-αίθουσες μουσικής, 
-αίθουσες καλλιτεχνικών ,
-αίθουσες υποδοχής ή ψυχαγωγίας ,
-τραπεζαρίας ,
 -γυμναστηρίου
-σε εποπτικά μέσα
-σε έμψυχο δυναμικό {Σχολικούς συμβούλους ,Ψυχολόγους, Βιβλιοθηκονόμους)
-σε παράλληλη στήριξη μέσα στην τάξη
-σε ενισχυτική διδασκαλία
-σε τμήματα ένταξης και αλληλοαποδοχής
-σε τμήματα δημιουργικής απασχόλησης
-σε προστασία και προφύλαξη της Δημόσιας περιουσίας (Φύλακας, Σχολικός τροχονόμος, Κηπουρός , Συντηρητές κ. ά από όπου και  αποδεσμεύεται σημαντικά ο ρόλος του Διευθυντή ως απλού διεκπεραιωτή των προβλημάτων που ανακύπτουν και αποχτά ενεργό συμμετοχή στον καταμερισμό του εκπαιδευτικού έργου , ως συντονιστής και υποστηρικτής κάθε καινοτόμου δράσης  και ως ρυθμιστικός  παράγοντας  στις αρμονικές σχέσεις της εκπαιδευτικής ομάδας του Συλλόγου Διδασκόντων κάθε σχολείου.)

   Στην εποχή της «ηλεκτρονικής επανάστασης» , έχουμε μείνει στην μοναδική χρήση του πίνακα της τάξης που δηλώνει την παρουσία ενός “tabula rasa” συστήματος εκπαίδευσης  σε όλες τις βαθμίδες.

     Προχωρώντας, μήπως είναι λίγες οι φορές που ο εκπαιδευτικός με όλη «την καλή του διάθεση και τις αγνότερες προθέσεις» δεν έχει «σκοντάψει» σε ένα σύστημα υστερόβουλων αποφάσεων  , επιφανειακών κρίσεων , προσωπικών επιλογών ανωτέρων προϊσταμένων επιτείνοντας τη μοναξιά της δική του επιλογής , να παρέχει στα παιδιά του «ελληνικού λαού», αν μη τι άλλο την πρόληψη μιας ευτυχισμένης σχολικής ζωής ;

   Τα ωράρια , οι μετακινήσεις, οι αποσπάσεις ,οι μεταθέσεις  αναπαράγουν ένα σύστημα ιδιαίτερων σχέσεων ακόμη και μεταξύ των εκλεγέντων από τους επιμέρους Συλλόγους   το οποίο άλλους διευκολύνει και άλλους τους κρατάει σε ομηρεία επί σειρά ετών.

   Οι Σύλλογοι των εκπαιδευτικών  έχουν μετατραπεί σε κέντρα διερχομένων, αφού  απουσιάζει παντελώς η αλληλεγγύη, η ψυχική επαφή , η επικοινωνία , βασικά στοιχεία μιας κοινωνίας ή και μιας κοινότητας ανθρώπων , που έχουν κοινούς στόχους   , οράματα και ευαισθησίες για το μέλλον ,  ότι συνάδει δηλαδή με τη φύση του εκπαιδευτικού και κάθε πεπαιδευμένου ανθρώπου.
           

            Εξάλλου η Διοίκηση μόνο «ανοιχτή» και «ευέλικτη» δεν παρουσιάζεται ,  σε τακτικά και καθημερινά προβλήματα αφήνοντας ένα αδιαπέραστο  κενό συνεννόησης γύρω από θέματα διεκπεραίωσης.

     Κάθε πολιτικός καλείται να συγκεράσει αυτές ακριβώς τις καταστάσεις που προκύπτουν από τις πάγιες θέσεις ενός ζωντανού εκπαιδευτικού συστήματος και μιας άδολης κατά τα άλλα Πολιτικής που θέτει νέους στόχους σύμφωνα και με τις ανάγκες του παρόντος και του μέλλοντος!
  Κατά τις τρέχουσες εξελίξεις άλλοι κλάδοι ανώτεροι, δεσμεύτηκαν ότι δέχονται να παγώσουν «οι μισθοί» και ανάλογες αμοιβές , όταν αυτοδίκαια είχαν ορίσει κατά το παρελθόν αυξήσεις και παροχές που Θα διασφάλιζαν μια αξιοπρεπή δική τους διαβίωση.
             Για το δικό μας τον κλάδο, αναρωτώμεθα ποια θα είναι η αντιμετώπιση  της  Κυβέρνησης , που έχει δείξει ανάλογη ευαισθησία κατά τα περασμένα και που οραματίζεται ένα Δίκαιο Σύστημα Αξιολόγησης και Ανταμοιβής σε Νέες Παροχές προς  ένα κλάδο που χρειάζεται «Διαρκή Ανανέωση»;
             Ελπίζουμε για τα καλύτερα και βρισκόμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας μαζί με τα παιδιά τους ,γονείς και όλους τους συναδέλφους για τη δημιουργία ενός Καινούριου Μέλλοντος για μας και την Πατρίδα.